Минең әсәйем өйҙә лә бар эшкә өлгөрә. Ул гөл-сәскәләр үҫтерергә ярата. Өйөбөҙҙөң һәр бер мөйөшөндә күҙҙең яуын алып, гөлдәр сәскә ата. Беҙҙе тәмле ризыҡтары менән һыйлап ҡына тора. Ағайым менән икебеҙгә дәрес әҙерләүҙә ярҙам итә. Кис ултырып, күмәкләшеп китаптар уҡыйбыҙ, башватҡыстар сисәбеҙ, һүрәттәр төшөрәбеҙ.
Өйҙәге бар бөхтәлек, матурлыҡ, рәхәтлек, татыулыҡ ул булғанға ғына. Атайым да: «Беҙҙең әсәй – өйөбөҙҙөң йәме!» – ти. Ысынлап та, шулай. Ул өйҙә булмаһа, әллә нисек күңелһеҙ, моңһоу. Әсәй эргәлә икән, шул тиклем рәхәт!
Мин уны бик-бик яратам, хөрмәт итәм. Ҡәҙерле кешемә иҫәнлек-һаулыҡ, оҙон ғүмер теләйем.
Сәминә ӘХМӘТОВА,
I «Б» синыфы уҡыусыһы.
Туймазы районы,
Серафимовка ауылы.