Уянып киткәс, Ағуна йәшеренгән Төлкөнө күреп ҡалған да: «Бер ай ултырһам да төшмәйәсәкмен. Юғиһә, Төлкө мине тотоп ашаясаҡ», – тип уйлаған.
Ҡояш төшкөлөккә күтәрелгәс, Ағуна, ҡанаттарын елпеп, көр тауыш менән керт-керт итеп күңелле генә гөрләп алған.
– Нимәгә шатланаһың? – тигән, ти, Төлкө.
– Бына хәҙер кофе килтерергә тейештәр...
– Ә кем?
– Дуҫтарым, ау эттәре.
– Ысынлап та, төш еткән дә баһа, миңә лә кофе эсергә ваҡыт. Әҙерләп ҡуйғандарҙыр инде. Булмаһа, аҡрынлап атлай торайым әле, – тигән булған, ти, Төлкө. Үҙе тиҙерәк ҡыуаҡтар араһына һыпыртыу яйын ҡараған...
Ә Ағуна шундай итеп көлгән – ағас башынан саҡ-саҡ йығылып төшмәгән.
Хәйләкәр Төлкө бына шулай көлкөгә ҡалған, ти, бер заман.
Муса СИРАЖИ.
Фото: drasler.ru