Дуҫлыҡ көсө

Үҙенең мәктәптән һуң ваҡытын нисек файҙалы үткәреүен һөйләп, уға ыңғай тәьҫир итергә теләй.
Бер көндө, ғәҙәттәгесә, мәктәптән ҡайтып килгәндә бысраҡҡа батҡан бесәй балаһын күр­ҙеләр. Гөлнур уны йәлләп, янына бара башлағайны, Зөлфиә:
– Әйҙә, киттек, бындай йолҡош нәмәгә кәрәк? – тип туҡтап та торманы. Ә әхирәте асыҡҡан, талсыҡҡан бесәй балаһын өйгә алып ҡайтып йыуындырҙы, ашатты.
Аҙна-ун көн үткәс, Зөлфиә Гөлнурҙарға килде. Йомғаҡ менән уйнап йөрөгән мыяуҡайҙы күреп «ах» итте:
– Ҡайһылай матур бесәйкәй!
– Теге ваҡыттағы «йолҡош» бит ул, – тине әхирәте, ихлас йылмайып.
Зөлфиә уңайһыҙланып:
– Ғәфү ит, Гөлнур. Ҡайһы саҡ дөрөҫ уйлап эш итмәйем шул. Һин ниндәй яҡшы күңеллеһең! Мин дә һинең кеүек булғым килә. Әйҙә, бесәйҙе бергә ҡарайыҡ, – тине.
Гөлнур дуҫының шундай һүҙҙәренә бик ҡыуанды.
Шул көндән һуң Зөлфиә лә өйҙә ярҙам итә башланы. Әсәһе быға шатланды. Әхирәтеңдең яҡшы сифаттарын үҙеңә алып, һәйбәт яҡҡа үҙгәреү – дуҫлыҡтың иң ҙур көсөлөр ул.

Лиана СОЛТАНОВА.
Илеш районы, Үрге Йәркәй ауылы.