Үҙеңә генә таян.
Тормош тигән ҙур һынауҙа
Яңғыҙ тотаһың майҙан.
– Һиңә нисек таянмайым,
Ни һөйләйһең, әсәйем?
Һиңә ышанып, таянып,
Илһам алып йәшәйем.
– Бер көн, балам, мин булмамын –
Шундай тормош ҡануны.
Кешенең ғүмере – шәмдең
Бер арауыҡ яныуы...
– Бер туғандар, ә улар һуң
Ҙур таяныс түгелме?
Ҡайҙа барһам да, ысынлап,
Уларҙа бит күңелем.
– Эйе, терәк. Ләкин улар
Һәр саҡ булмаҫ эргәңдә.
Үҙеңә-үҙең ҡалҡан бул
Утҡа-һыуға кергәндә.
– Дуҫтарым һуң, серҙәштәрем?
Улар ҙа бит терәгем.
– Дуҫ бөгөн бар, иртәгә – юҡ,
Серҙәш – аҡыл, йөрәгең.
Көслө бул, сабыр бул, балам,
Һынма дауыл-буранда.
Ышанысың булһын Хоҙай,
Айырылма доғаңдаң!
Фәнүзә Зөлҡәрнәева-Нәбиуллина.
Фото: З.Хәкимова.