– Улай еңел генә уйлама, балаҡай, ауырыуҙың үтеп китә торғаны булһа ярай ҙа, аҙаҡ эҙемтәләре хәүефле булыуы ихтимал, – тим.
– Миңә яҡын ғына ул, юл аша йыраҡ бараһы түгел.
– Һалҡын тейер өсөн күп ваҡыт кәрәкмәй. Әле бына күпме баҫып торҙоҡ. Өйөңә ҡайтып етәһе лә бар.
Үҫмер шулай ҙа кеҫәһенән алып башлығын кейҙе.
Светофорҙың йәшел уты яныу менән ул шәп-шәп атлап юл аша сыға башланы. Бер аҙ барғас, артына әйләнеп: «Рәхмәт!» – тине лә китеп барҙы.
Инде мин дә ҡаршы яҡҡа сығып, туҡталышта үҙебеҙҙең яҡҡа йүнәлгән транспортты көтә башланым. Бында йәш кенә ҡыҙыҡай баҫып тора. Башына ла, өҫтөнә лә йылы кейенгән. Әммә салбары менән ҡыҫҡа ҡуныслы итеге араһынан ялан аяғы күренеп тора. Һуңғы арала йәштәр араһында шундай мода китте: ҡыҙҙар ҙа, егеттәр ҙә ҡыҫҡа ғына ҡуныслы (дөрөҫөрәге, ҡунысһыҙ, табанға эләгеп кенә торған) нәскиҙәр кейә башланы. Кроссовкиҙарынан, итектәренән аяҡтары күренеп тора. Салбарҙары ҡыҫҡа. Был ҡыҙға ла түҙмәй әйттем:
– Ошондай һыуыҡта ниңә йылыраҡ кейенмәйһегеҙ, балаҡай. Иң мөһиме: аяҡҡа һалҡын тейеүҙән һаҡланырға кәрәк. Бигерәк тә ҡыҙҙарға. Һеҙ бит киләсәктә әсә була торған кешеләр.
Ҡыҙыҡай уңайһыҙланһа ла, бер нәмә лә өндәшмәне. Бары өшөгән аяғын бер былай, бер тегеләй шылдырып йылынырға маташты.
«Өйҙә атай-әсәйҙәре балалары ишектән сығып китер алдынан ҡарап, нисек кейенгәндәренә иғтибар итмәйҙәр микән ни?» – тип уйлап ҡуйҙым. Һаулыҡты йәштән һаҡларға кәрәк. Һалҡын тейҙереп, баяғы үҫмер әйткәнсә, бер аҙна өйҙә ятыуға ҡарағанда саф һауала йөрөп, сынығыуға ни етә. Эҙемтәләргә юлығып, ғүмерлек ғәрип булып ҡалыусылар әҙме ни? Бигерәк тә әле, киҙеү киҫкенләшкән мәлдә, һаҡланыбыраҡ йөрөү мөһим. Һаҡланғанды Хоҙай, һаҡлармын, тигән бит.
Әлбиттә, йәш саҡта, бигерәк тә үҫмер мәлдә, бер ҙә таныш булмаған өлкән быуын кешеләренең шулай юлда иҫкәрмә яһап китеүҙәре оҡшамайҙыр. Хатта йәндәрен дә көйҙөрәлер. Тик улар бит насарға әйтмәй. Һауа торошона ҡарап, ярашлы кейенмәйенсә һалҡын тейҙереүҙәре арҡаһында күп ҡыҙҙар әсә булыу бәхетен татый алмай, егеттәр ҙә атай булыуҙан мәхрүм ҡала. Шуларҙы уйлағанда, өлкәндәр һүҙенә ҡолаҡ һалыуҙың зыяны юҡ. Киреһенсә, файҙа ғына.
Унан һуң, һауа торошона ярашлы кейенмәгән кеше, ғәҙәттә, үҙенә ҡарата йәлләү тойғоһо уята. Ҡайһы берәүҙәр, был бахырҙың кейеме, аҡсаһы юҡмы икән ни, тип уйлай. Үҙегеҙ күҙ алдына килтерегеҙ: ҡышҡы сатлама һыуыҡта яланбаш, еңелсә генә кейенгән кешене күргәндәр, был бәндәнең аҡылы теүәл микән, тип тә ғәжәпләнеп ҡарап ҡала.
Үҙегеҙҙе көлкөгә ҡалдырмағыҙ, һаулығығыҙҙы һаҡлағыҙ. Аяғығыҙ ҙа, башығыҙ ҙа йылыла йөрөһөн.
Әле ҡыш дауам итә. Әсәйҙәрегеҙҙең һүҙҙәрен тыңлағыҙ. Бала үҫтергәндә улар үҙҙәре лә табипҡа әйләнеп бөтә бит. Киләсәк һеҙҙең ҡулда икәнен онотмағыҙ.