«Көтөгөҙ! Беҙ еңеп ҡайтырбыҙ», – ти «Мусо» позывнойлы яугир / «Потерпите! Мы вернемся с победой»,– говорит воин, с позывным «Мусо»

Раштыуа байрамында һөйгәнем мине удмурт йолаһы буйынса толпар атында урлап, туғандарына алып ҡайтҡайны. Туйыбыҙ гөрләп үтте, – ти хәтирәләргә бирелеп яугирҙың ҡатыны Әлиә Ғилимшина.

Был күп балалы күркәм ғаилә Тәтешле районының Түбәнге Балтас ауылында үҙҙәре һалған өйҙәрендә йәшәй. Татыуҙар, бер­ҙәмдәр, күптәргә өлгө булырлыҡтар. Ғаиләлә өс бала тәрбиәләнә. Йорттоң хужаһы – «Мусо» позывнойлы яугир махсус хәрби операцияла ҡатнашып, илебеҙ киләсәге, азатлығы, тыныс тормош яулау өсөн көрәшә. Хәҙер бына бер йыл инде яуҙа йөрөүенә. Әйткәндәй, атай кеше хәрби комиссариатҡа үҙ теләге менән бара. Тик... уны: «Әрмелә хеҙмәт итмәгәнһең», – тип кире бороп ҡайтаралар. Күңеле төшһә лә, өмөтөн өҙмәй. Барыбер теләгенә ирешә. Күптәр килешеү төҙөп яуға китә башлағас, уға ла сират етә.
«Мусо» үҙе лә өс балалы ғаиләлә тырыш, эш һөйөүсән, ҡыйыу егет булып үҫә. Уға атаһы өлгө күрһәтә: Сергей Аскадокович ауылда агроном булып эшләй, райондың почётлы гражданы исемен ала. Ә әсәһе Зоя Шуматбаевна колхоздың аш бешереүсеһе була. Хәҙер икеһе лә хаҡлы ялда.
Ғаилә башлығы яуҙа булғас, өйҙәге күп эш Ғилимшиндарҙың өлкән улдары Демси иңенә төшә. Уға – 18 йәш. Егет Екатеринбург ҡалаһында поезд машинисы һөнәренә уҡып йөрөй. Быйыл һуңғы курсҡа барасаҡ. Ҡыҙҙары Анэлия менән бәләкәй улдары Аристарх – ауыл мәктәбенең VIII cиныф уҡыусылары. Ә йорттоң тырыш хужабикәһе Әлиә ханым Түбәнге Балтас­тағы икмәкханала эшләй. Сәскә үҫтерергә ярата ул, гөлдәрен һатыуға ла сығара.
– Иремдең ҡулы бик оҫта, ул яуға тиклем вахта ысулы менән төҙөүсе булып эшләне, – ти Әлиә Риф ҡыҙы. – МХО-ға китергә бул­ғас, башта ҡаршы инем, аҙаҡ ризалаштым. Ул бармаһа, кем? Илебеҙҙе яҡларға, һаҡларға кәрәк бит. Балаларыбыҙҙың киләсәген уйланым.
Әлбиттә, беҙгә унһыҙ ҡыйын. Иҫән-һау ҡына булһын инде, тип борсолам. Ярай әле, эргәмдә балаларым, туғандарым, ҡайным менән ҡәйнәм бар. Беҙ бер-беребеҙгә ярҙам итеп кенә торабыҙ. Ауылыбыҙҙан махсус хәрби операцияға китеүселәр күп. Мин иремдең яуҙан ҡайтыуын яңғыҙым ғына көтмәйем. Үҙ-ара хәлдәребеҙҙе белешеп торабыҙ. Яугир ауылдаштарыбыҙ ялға ҡайтһа, бергәләп ҡыуанабыҙ. Беҙ бергәбеҙ!
Тормош иптәшем менән уның ваҡытына ҡарап телефон аша һөйләшеп торабыҙ. Уға: «Көн, төн тип торма, минең телефон үҙем менән. Һәр саҡ һинең шылтыратыуҙарыңды көтәм»,– тип әйтеп тә ҡуйғанмын. Шуны яҡшы аңлайым: өйҙәге ҡыуаныслы хәбәрҙәр уға ла көс, дәрт бирә. Башҡортостан хөкүмәтенә һәм хал­ҡына рәхмәт, улар махсус хәрби операциялағы яугирҙарға төрлөсә ярҙам итеп кенә тора. Унда ашау яғы ла яҡшы икән. Шулай булғас, беҙҙең дә күңел тыныс. Әле ошо көндәрҙә яҡташыбыҙ, иремдең рота командиры ялға ҡайтҡайны, шуның аша биреп ебәрергә күстәнәс әҙерләйем.
«Мусо» ла апрель айында тыуған яҡтарында ялда булып киткән. Шул мәлдә ул бар туғандарын күреп, хәлдәрен белешеп сыға.
– Яҡындарың янында күңелгә рәхәт. Өйгә ҡайтҡас, тыныс тормоштоң ни тиклем ҡәҙерле икәнен нығыраҡ аңлайһың. Әммә тегендә ҡалған иптәштәр өсөн нығыраҡ борсолдора. Мин улар менән бергә булырға тейеш. Көтөгөҙ! Беҙ еңеп ҡайтырбыҙ! – ти «Мусо» яуға китер алдынан.
Ғилимшиндарҙың йорт эргәһендә баҡсалары ҙур ғына. Бында инде балалар – әсәләренең ҙур ярҙамсылары. Ҡулдарынан килгәнсе ҡый үләндәрен йолҡоп, утау эштәрен дә башҡаралар. Әле йәйгеһен алған утынды малайҙар ярып, бергәләшеп кәрәк урынына һалып, рәтләп тә ҡуйғандар.
Әлиә ханымдың эше график буйынса булғас, күп осраҡта балалар үҙҙәре донъя йөгөн тарта. Шулай уҡ улар эргәләге өләсәй-ҡартатайҙарына һәм күрше ауылда йәшәгән өләсәйҙәренә ярҙамлашырға ла өлгөрә.
Бына шулай бер-береһен аңлап, үҙ-ара татыу йәшәй Ғилимшиндар. Илебеҙҙә тиҙерәк тыныслыҡ урынлашып, был ғаилә башлығына ла тыуған яғына имен-һау ҡайтырға яҙһын.

 

«Потерпите! Мы вернемся с победой»,– говорит воин, с позывным «Мусо»

Эта прекрасная большая семья живет в селе Верхнебалтачево Татышлинского района в доме построенном своими руками. Семья дружная, трудолюбивая – пример для многих. В семье трое детей. Хозяин дома, воин с позывным «Мусо», принимает участие в специальной военной операции, сражаясь за будущее нашей страны, свободу и обретение мирной жизни.
Она хранит мир для всех нас. Сейчас он уже год в зоне СВО. Он добровольно пошел в военкомат. В первый раз ему отказали: «Ты не служил армии». Он был разочарован, но надежду не терял. Чуть позже подписал контракт и отправился воевать.
Сам «Мусо» вырос в многодетной семье трудолюбивым, работящим, смелым молодым человеком. Арсений пошел по стопам отца Сергея Аскадоковича. Он работал в селе агрономом, получил звание почётного гражданина района. «Мусо» многому учится у своего отца. А мать, Зоя Шуматбаевна, работала поваром в колхозе. Сейчас они оба на заслуженном отдыхе.
Теперь, когда глава семьи Гилимшиных находится на зоне СВО, большая часть работы по дому ложится на плечи их старшего сына Демси. Ему 18 лет. Молодой человек учится на машиниста электрички в Екатеринбурге. В этом году юноши последний курс обучения. Их дочь Анэлия и сын Аристарх учатся в VIII классе сельской школы. А трудолюбивая хозяйка дома Алия, работает в пекарне в Верхнебалтачево. Также она любит выращивать цветы, даже выставляет их на продажу.
      – «Мой муж – мастер на все руки. До службы на СВ, он работал строителем вахтовым методом, – рассказывает Алия. – Когда он решил пойти на СВО, сначала я была против, но послушав его доводы, приняла решение мужа как должное. Если он не поедет, то кто? Ведь нашу страну нужно беречь и защищать. Я думала о будущем наших детей.
Конечно, без него нам сложно. Я переживаю, скучаю. Очень хочу, чтобы вернулся здоровым и невредимым. Хорошо, что мои дети рядом со мной, родственники и свекр со свекровью всегда готовы помочь. Много мужчин из нашего села уехали на специальную военную операцию. Я не одна жду возвращения мужа с битвы. Мы осознаем ситуацию, стараемся помогать и поддерживать друг-друга. Если наши односелчане возвращаются на отдых, мы счастливы! Радуемся вместе.
С мужем разговариваем по телефону в зависимости от его времени. Я сказал ему: «Не смотри ни на день или ночь, мой телефон со мной. Я всегда жду твоего звонка». Прекрасно понимаю, что радостные новости из дома придают ему сил и мотивации. Спасибо жителям Башкортостана, они разными способами поддерживают воинов специальной военной операций. Кормят их хорошо. Так что у нас на душе спокойно. Накануне командир роты, в которой служитмуж, вернулся на отдых. Мы с детьми готовим посылку, чтобы передать ему.
     «Мусо» был в отпуске на родине в апреле. Заходил в гости к каждому родственнику, его встречали все, – рассказывает Алия.
    – Приятно и спокойно быть со своими близкими. Когда возвращаетесь домой, осознаешь, насколько ценна спокойная жизнь. Но находясь здесь беспокоишься о тех, кто остался на передовой. Я должен быть с ними. Ждите! Мы вернемся с победой! – сказал «Мусо» перед тем, как отправиться в бой.
Также у Гилимшиных есть большой сад рядом с домом. Здесь дети всеми силами помогают маме: борятся с сорняками, собирают урожай.
Дрова, которые купили летом, мальчишки раскололи и сложили, также как отец делал.
Алия работает по графику, поэтому, в большинстве случаев дети сами ведут хозяйство. Также не отсавляют без внимания дедушек и бабушек – всегда готовы помочь.
Гилимшины понимают друг друга и живут в гармонии друг с другом. Ждут возвращения отца живым и невредимым.

 

Зөһрә ХӘКИМОВА - Зухра ХАКИМОВА,
член Союза журналистов России и Башкортостана.