Ғөмүмән алғанда, беҙ – бәхетле балалар. Шуға ла мин атай-әсәйемә ҙур рәхмәтлемен һәм уларҙың йөҙҙәренә бер ваҡытта ла ҡыҙыллыҡ килтермәйәсәкмен. Улар беҙгә яҡшы тәрбиә биреп, яуаплы, үҙ аллы булырға, килеп сыҡҡан ауырлыҡтарҙан ҡурҡмаҫҡа өйрәтә. Шулай уҡ туған телебеҙҙе онотмаҫҡа һәм илебеҙҙең арҙаҡлы шәхестәре итеп үҫтерергә тырышалар. Киләсәктә мин дә ғаилә ҡорасаҡмын һәм үҙем – атайыма, ҡатыным әсәйемә оҡшаясаҡ, ә балаларыбыҙ өсәүҙән дә кәм булмаясаҡ. Ир менән ҡатын бер-береһен хөрмәт итеп йәшәһәләр генә ғаилә ныҡлы була. Уның нигеҙе ныҡ икән, халҡыбыҙ татыу, ә улар берҙәм икән, илебеҙ көслө була.