"Өйөм башында ярты икмәк"

Мәктәптә уҡыған сағымда Шыршы байрамында Ҡыш бабай балаларға йомаҡтар ҡойғаны хәтеремдә. Яуабын тапҡан уҡыу­сыға шунда уҡ тоғонан бер-ике кәнфит тә алып тоттора. Бер аҙҙан: «Йәгеҙ әле, балалар, үҙегеҙ ҙә, моғайын, күп кенә йомаҡ беләһегеҙҙер, кемегеҙ әйтергә теләй?» – тип мөрәжәғәт итә. Балалар кемуҙарҙан бер-береһенә йомаҡ әйтешә башлай. Улар­ҙың яуаптарын да барыһы ла тиерлек яттан белә бит инде. Шуға күрә лә берәү ҙә оҙаҡ уйланмай, йомаҡты әйтеп бөтөүгә яуап та әҙер.
– Онға батҡан аҡ терпе ауыҙға инеп йөрөй…
– Теш щёткаһы!
– Тун-тун тунарһың, тунағанда иларһың…
– Һуған!
– Ҡат-ҡат ҡатлама, аҡылың булһа – ташлама!
– Китап!
Шулай бер талай йомаҡтар әйтешкәс, икенсе синыфта уҡыған Люциә уртаға сығып:
– Өйөм башында ярты ай, – тимәһенме! Шунда уҡ бер-ике бала:
– Икмәк! – тип яуаплай…
Йомаҡ ҡойоусының да, яуап биреүсенең дә хатаһын аңлағандар шау-гөр килеп көлөшөп ала. Ысынлап та, ҡәҙерле уҡыусылар, өйҙә атай-әсәйегеҙгә, туғандарығыҙға ана шул йомаҡты Люциә һымаҡ киреһенсә әйләндереп әйтеп ҡарағыҙ әле. Мин күптәргә уны тап шулай үҙгәртеп ҡарағаным бар. Бәғзеләр уйлап та тормаҫтан «икмәк» тип яуап­лай. Яуаптарына көлһәң, хатта: «Ни эшләп көләһең, дөрөҫ түгелме ни?» – тип ғәжәпләнгәндәр ҙә бар.

Хәлил ҺӨЙӨНДӨКОВ.

ФОТО: yandex.ru.