Бар донъяла яҡын кеше,
Дөрөҫ юл күрһәтеүсе.
Һүнмәҫ дәрттәр өҫтәүсе ул,
Ел-дауылдан һаҡлаусы.
Йөрәгемә уралған ул,
Мәңге китмәҫ күң(е)лемдән.
Бер ваҡыт та юғалмаһын
«Әсәй» һүҙе телемдән.
«Әсәй!» – тиеп өндәшәм,
Ауырлыҡтар тыуғанда.
Рәхәтләнеп мин көләм,
Ул янымда булғанда.
Иңдәреңә башым һалам,
Иркәләсе тағын да.
Изгелегеңдең сиге юҡ,
Рәхмәт барыһына ла.
Донъяла беҙҙең өсөн
Әсәй түгә бар көсөн.
Һис ҡыҙармаҫ йөҙҙәрең
Ҡылған ҡылығым өсөн.
Әсәкәйем баҫа икмәк,
Күҙ эйәрмәй ҡулына.
Ҡайҙа ярҙам итәйем, тип
Мин йөрөйөм янында.
Әсәкәйем баҫа икмәк,
Бәйләп яулыҡтың ағын.
Изге теләк теләй-теләй,
Унда һала бар наҙын.
Әсе елдәр миңә һис ҡағылмаҫ,
Аҙаштырмаҫ дауыл-бурандар.
Балаҡайым, тиеп йәнен атҡан,
Ҡурсып торор әсәй булғанда.
Донъям бөтөн, донъям теүәл минең,
Бары әсәй янда булғанда.
Донъя яҡты, уның наҙын тойоп,
Йылы ҡосағына сумғанда.