Өс һорау

Ҡараһа, бик ҡарт берәүҙең түтәл ҡаҙып йөрөгәнен күргән. Атынан төшөп, быға башын эйеп сәләм биргән дә:
– Мин үҙемдең өс һорауға яуап алыр­ға килдем: ерҙә иң мөһим кеше кем, донъяла иң кәрәкле эш ҡайһыһы һәм ниндәй көн башҡаларына ҡарағанда мөһиме? – тип һораған.
Ҡарт уға бер нимә тип тә яуап ҡайтармаған, ҡаҙыуын белгән. Хаким уға ярҙам итергә тотонған.
Шунда юлда бер кешенең килгәнен күреп ҡалған. Уның бите ҡанға буял­ған, ти. Хаким юлсыны туҡтатҡан, яҡшы һүҙҙәр менән йыуатҡан, йыл­ғанан һыу алып килеп битен йыуған һәм яраларын бәйләгән. Шунан уны ҡарттың ҡыуышына алып инеп урын­ға һалған.
Иртән тороп ҡараһа, ҡарт түтәлдәргә орлоҡ сәсеп йөрөй икән. Янына барып:
– Һин минең һорауҙарыма яуап бирмәҫкә булдыңмы ни? – тигән.
– Уларға һин үҙең үк яуап бирҙең бит, – тигән тегеһе.
– Нисек? – тип аптыраған хаким.
– Минең ҡарт икәнлегемде, хәлһеҙлегемде күреп, йәлләп, һин ярҙам итергә тотондоң. Түтәлде ҡаҙған ваҡытыңда мин – һинең өсөн мөһим кеше, ә булышыуың мөһим эш ине. Яралыны күреү менән уның хәле минекенә ҡарағанда мөһимерәк ине. Һәм ул һинең өсөн мөһим кешегә, ә ярҙамың мөһим эшкә әйләнде. Шулай булғас, иң мөһим кеше – ул һинең ярҙамыңа мохтаж бәндә. Ә иң мөһим эш – һинең уға ҡарата күрһәткән изгелегең, – тигән ҡарт.
Һүҙен йомғаҡлап, аҡыл эйәһе хакимдың иң аҙаҡҡы өсөнсө һорауына яуап биргән:
– Ә иң мөһим көн – ул әлеге көн.
Һәр көнөбөҙҙөң ҡәҙерен белеп, мохтаждарға ярҙам итеп, изгелектәр ҡылып йәшәһәк, тормошобоҙ мәғәнәлерәк, яҡтыраҡ һәм яҡшыраҡ булыр, тигәнгә ябай һәм асыҡ миҫал был.

А. НИЯЗОВ.