– Мин ағасты һәм унда ҡуйылған сәпте күрәм, – тигән береһе.
– Ағасты, сығып килгән ҡояшты, һауалағы ҡоштарҙы күрәм, – тип яуап ҡайтарған икенсеһе.
Ҡалғандары ла яҡынса шулай әйткән.
Иң аҙаҡ уҡытыусы иң яҡшы уҡыусыһы янына килеп, унан һораған:
– Ә һин нимә күрәһең?
– Мин сәптән башҡа бер нәмә күрмәйем, – тигән ул.
– Бына шундай кеше генә сәпкә тейҙерә аласаҡ, – тип маҡтаған үҙен уҡытыусы.
Әгәр һеҙ ҙә алдығыҙға ниндәйҙер маҡсат ҡуйып, башҡа ваҡ мәсьәләләргә иғтибарығыҙҙы бүлһәгеҙ, тарҡалһағыҙ, оло хыялығыҙға өлгәшеүегеҙ икеле. Бөтә уйығыҙ, теләгегеҙ менән шул турала ғына уйлаһағыҙ, бәләкәс кенә аҙымдар менән булһа ла шуға ҡарай ынтылһағыҙ, көн дә нимәгәлер өлгәшһәгеҙ, мотлаҡ маҡсатығыҙға ирешерһегеҙ. Иң мөһиме – туҡтап ҡалмағыҙ.
А. САРМАТОВ.