Әле каникул башланғас, ейәнсәрҙәремде миңә ҡалдырып киткәйнеләр. Балалар шул тиклем мал ярата ине. Уйнап кинәнделәр. Мал-тыуарҙы үҙ иткәс, ауыл эштәренә өйрәтеүе ауыр түгел, миңә ярҙамсы булырҙар, тип һөйөнгәйнем. Бер көн шулай баҡсала ҡый үләндәрен йолҡорға ҡушҡайным, икенсе өләсәләренә ҡасҡандар. Ҡоҙағыйға булған хәлде аңлатып, шылтыраттым әле. Ул да ашатып тамаҡтарын туйҙырғас, эш ҡушҡан. Тағы миңә кире ҡайттылар, – тип хәл-әхүәлен һөйләне урамда осраған Ғәзимә апай.
Был ваҡиғаға ашыу ваҡыт үтте. Теге апайҙы йәнә осраттым.
– Ейәнсәрҙәрегеҙҙе ауыл эшенә өйрәттегеҙме? – тип ҡыҙыҡһынам, элекке хәлде иҫләп.
– Юҡ. Бер аҙ оялтып, тағы ла йомош ҡушырға теләгәйнем, тик тыйылдым. Ни өсөнмө? Сөнки балаларҙы көсләп эшкә ҡушырға ярамай, тигән ҡанунды күрһәттеләр. Телевизорҙан бер тапшырыуҙы ҡарағайным. Унда бер малай, миңә эш ҡушалар, тип ялыу яҙған да ата-әсәһен хоҡуҡтарынан мәхрүм иткәндәр. Минең менән дә шундай хәл килеп сығыуҙан ҡурҡып, ейәнсәрҙәремә себен ҡыуырға ла ҡушмайым. Йоҡоларынан уяныуға карауат янына йылы һөт, ҡаймаҡ, яңы ғына күпереп бешкән икмәк килтереп ҡуям, – тип тамамланы ул һүҙен.