– Баҡтиһәң, уның аяғы ағасҡа бәйләп ҡуйылған бауға эләккән икән. Мин арҡанды тағатып,батып барыусыны ярға һөйрәп сығарҙым, – тип һөйләй үҫмер. Әлбиттә, Эдуард ул ваҡытта уны һыуҙан сығара аламмы-юҡмы, тип уйлап та тормаған. Ни тиһәң дә, афарин, Эдуард! Атай-әсәйеңде артабан да изге эштәр менән ҡыуандырып, илебеҙгә кәрәкле белгес булып үҫеүеңде теләйбеҙ. Һин – герой!